Zo ook nu. Ik laat de auto rustig uitrollen. Voor me staat een auto te wachten om de rotonde op te draaien. Er ontstaat ruimte door een afslaande auto en de vrouw voor me rijdt rustig de rotonde op. Luid toeterend doemt er achter de afslaande auto ineens een motorrijder op. Er is ruimte genoeg om te remmen voor beide. De vrouw voor me kiest ervoor om rustig door te rijden, de motorrijder geeft nog een beetje extra gas bij. Bewust rijdt hij door totdat de vrouw voor me wel moet stoppen. Ze komen tot stilstand en staan nu letterlijk tegen elkaar aan.
De motorrijder is woest. Hij wordt zo boos dat de spiegel van de vrouw eraan moet geloven. Drie of vier rake klappen en daar ligt het plastic, stil op het asfalt. De motorrijder tiert door en door. De vrouw moet kijken, de vrouw moet dit, de vrouw moet dat. Precies op het moment dat voor mij de maat vol is en ik uit wil stappen, geeft hij een overmatig gas en weg is hij. Ondertussen staan er meerdere auto’s stil. De bestuurders kijken vol verbazing naar het tafereel dat zich zojuist heeft voltrokken. Rustig rijdt de vrouw verder, zonder buitenspiegel en vermoedelijk met een hoge hartslag.
Achteraf had ik van alles willen en misschien wel kunnen doen. Ik vroeg me daarna wel af of er voor dit “road rage” gedrag ook al een klinische diagnose zou bestaan? In mijn ogen ben je juist als kwetsbare verkeersdeelnemer naar jezelf verplicht om anticiperend te rijden. Maar ja, wie ben ik.
Waar ik heen wil? Laat jij je ook wel eens gaan? Gebruik je wel eens woorden of gedraag je je wel eens op een manier waarvan je achteraf denkt: maar wat ben ik hier eigenlijk mee op geschoten? Natuurlijk, ik moet eerlijk zijn, ik verlies ook wel eens mijn geduld. Bijvoorbeeld in het verkeer. Stap ik dan uit om iemand z’n spiegel aan te vallen? Nee, dat zou niet eens in mij opkomen. Altijd komt er bij mij een moment van: Ok, dit was niet zo handig. Maar toch lijkt het korte lontje tegenwoordig eerder regel dan uitzondering. Het lijkt wel of mensen niet meer rustig kunnen reageren. Behoort agressief reageren tot het nieuwe normaal?
Spreuken 18: 21
Op de tong liggen zowel dood als leven: wie aan een van beide de voorkeur geeft, zal de vruchten daarvan plukken.
Waarom is het (vaak) zo lastig om bewust, rustig en eerlijk te reageren in plaats van gelijk met gestrekt been erin te gaan? Waarom reageren we zo heftig naar anderen? Heftige reacties lokken vaak ook heftige reacties uit, kortom een sneeuwbaleffect en voordat je het door hebt sta je lijnrecht tegenover elkaar. Dit kost ons relaties, vriendschappen, autospiegels en bovenal het creëert vaak veel spijt achteraf. Naast spijt laten jouw woorden ALTIJD iets achter bij de mensen om je heen. Uiteindelijk maken we zelf de keuze welke woorden (en daarmee ook welke gevoelens) we achter willen laten bij de mensen om ons heen.
Hoe is het mogelijk dat dit zoveel voorkomt? Hebben we geen zelfbeheersing meer? Als je het mij vraagt leren we vandaag de dag niet meer wat dit precies is. We moeten het (volgens de wereld) met iedereen eens zijn en alles moet maar kunnen. We moeten tolerant zijn met alles en iedereen. Ik daag je uit om hier voor jezelf een aantal voorbeelden bij te verzinnen.
Zo worden we bijvoorbeeld boos als we een ruzie niet kunnen "winnen" of als we ons beledigd of genegeerd voelen. De kern hiervan ligt in ons ego. Egoïstische woede wordt dit genoemd. Met andere woorden: een gebrek aan zelfbeheersing.
De oorzaak hiervan ligt volgens mij in de wereld. De wereld biedt ons heel veel. Sommige dingen zijn prachtig en waardevol. Alleen zijn niet alle dingen van de wereld goed voor ons. Zo is het heerlijk om weg te dromen bij een goede film. Misschien zijn het juist de films en de sociale media die ons leren om geen geduld te hebben? Immers vertellen films ons bijvoorbeeld dat we geen geduld hoeven hebben als we iemand leuk vinden. Volgens de films en sociale media hoeven we onszelf niet meer te beheersen. Hiermee vormt de wereld mede ons ego. We leren dat we alles kunnen bereiken wat we willen. Als er iemand je plannen in de weg staat dan zijn we vaak alweer ons geduld verloren.
Verder levert het zogenaamde “gebrek aan tijd” ook een grote bijdrage aan ons gebrek in zelfbeheersing. We willen zoveel doen in veel te weinig tijd. Hierdoor raken we gestrest, zijn we enkel aan het haasten en verliezen we ons geduld. We nemen niet meer ECHT de tijd ergens voor. Als je namelijk echt ergens de tijd voor neemt, dan kun je je hier helemaal in verliezen. Misschien herken je dit? Op dat moment bestaat de tijd even niet meer. Ik heb dit bijvoorbeeld met schrijven. Ik ga op in mijn verhaal en verlies eigenlijk alles om me heen uit het oog. Als jij je niet meer kunt herinneren wanneer je je dit voor het laatste heb meegemaakt, ga dan weer eens op zoek naar deze rust en verlies jezelf ergens in.
De tijd voor God nemen is hier een prachtig voorbeeld van. Persoonlijk denk ik dat Hij dit van ons verwacht: ECHT de tijd voor Hem nemen. Maar vaak is de gedachte: Nee, want ik moet nog dit en ja de kinderen moeten dat en wil ook nog even zo… Maar ik weet zeker als je iets ECHT wil, dan is er ALTIJD tijd voor. Het gaat uiteindelijk om het stellen van de beste prioriteit.
Als het gaat om het stellen van prioriteiten vraagt dit vaak van ons dat we onszelf wegcijferen. Kunnen we dit nog wel? Kunnen we onze eigen wil aan de kant schuiven omdat iets anders prioriteit heeft? De zorg voor een ander, zoals kinderen zijn hier een mooi voorbeeld van. Onze kinderen lijken vandaag de dag ons leven te bepalen. In de tijd dat ik opgroeide werd mijn leven bepaald door mijn ouders en niet andersom. Vaak krijg je dan het argument: ja mijn kinderen luisteren niet. Wellicht zijn ze dan niet getraind in het luisteren? Met andere woorden: we creëren dit gebrek aan zelfbeheersing en gebrek aan geduld zelf.
Dan hebben we nog het verwachtingspatroon van anderen naar onszelf, maar ook het verwachtingspatroon van onszelf naar onszelf. De wereld schetst steeds meer het zogenaamde perfecte plaatje. Ons huis is vaak geen weerspiegeling meer van wie we zijn, maar alles moet strak en tot in de puntjes perfect zijn. Verder moeten we een nieuw huis of een zwangerschap of weet ik veel wat natuurlijk vieren. We moeten alles vieren en het liefst met zoveel mogelijk mensen. Deze mensen noemen we doorgaans dan vrienden. Natuurlijk verwachten die vrienden dat je ook bij hun op alle vieringen langskomt. Al deze verwachtingen leggen een immense sociale druk op ons, met het gevolg dat we geen rust meer hebben in ons bestaan. We streven een bepaalde perfectie na. Alleen gaat deze nooit een bevredigend gevoel geven.
Als je het mij vraagt is het voornamelijk de wereld die ons juist die dingen leert waarvan de Bijbel juist zegt dat we ze niet moeten doen. Zo vertelt de Bijbel ons dat een rustig, doordacht en eerlijk antwoord juist de woede van een ander kan sussen.
Spreuken 15:1
Een zachtmoedig antwoord sust de woede, maar een tactloze uitspraak roept de woede juist op.
Jakobus 1:19-20
Beste vrienden, onthoud dit goed: wees snel met luisteren, maar traag met spreken, en word niet snel kwaad, want kwaadheid veroorzaakt alleen maar dingen die tegen Gods wil ingaan.
Met andere woorden: een rustig antwoord is geen zwakte, maar juist een kracht.
Spreuken 25:15
Een gezagsdrager laat zich door vriendelijk geduld overtuigen, een vriendelijk woord weet zelfs het hardste hart te vermurwen.
De Bijbel vertelt ons hier dat zelfbeheersing voorkomt uit geduld. Misschien kunnen we geduld juist wel zien als een vorm van zelfbeheersing.
Als we dit willen omdraaien, dan moeten we onze kinderen de juiste normen en waarden weer bijbrengen. De normen en waarden zoals de Bijbel ze voorschrijft en niet zoals de wereld ze voorschrijft.
Nu we weten hoe de Bijbel hierover spreekt kunnen we ons de vraag stellen hoe we dit kunnen keren? Heel simpel: oefenen! Oefenen om jezelf te leren beheersen in lastige situaties of in een voorval waarin je het liefst helemaal uit je stekker zou gaan.
Als we meer geduld hebben dan spreken we minder haastig en snel en ontstaat er minder snel een conflict. Ga voor jezelf maar eens na wanneer je grof of onbeschoft bent aangesproken. Of wanneer je je beledigd voelde. Geloofde je dat toen? Als je toen heftig gereageerd hebt dan betekent dat je het dus geloofde? Ik zeg vaak het volgende: alles wat je aandacht geeft groeit. Dus als iemand je onterecht bekritiseerd en je neemt dit voor waarheid aan, dan is het voor jou dus waarheid geworden.
Efeziërs 4:29
Laat er ook geen vuile taal uit uw mond komen, dat doet alleen maar kwaad. Zeg op het juiste moment het juiste woord, iets dat de mensen helpt en goeddoet, zodat zij genade ontvangen.
Natuurlijk spreekt de Bijbel hier niet alleen over vloeken, maar ook over de toon en gemene woorden. Iedereen verdient het om aardig en respectvol behandeld te worden. Natuurlijk mag je je grenzen stellen en duidelijk zijn.
Mocht je je trouwens afvragen hoe Jezus omging met deze kwestie, lees dan onderstaande Bijbeltekst.
1 petrus 2: 23
Als Hij beledigd werd, zei Hij niets lelijks terug. Als de mensen Hem pijn deden dreigde Hij niet het hun betaald te zetten. Hij liet het allemaal over aan God, die rechtvaardig oordeelt.
Tot slot komt ik terug op mijn eerdere opmerking: Alles wat je aandacht geeft groeit. Als je last hebt van een kort lontje en je geeft dit telkens aandacht dan wordt dit juist versterkt, maar als je jezelf leert om geduldig te zijn, dan zal deze eigenschap juist groeien.
Hieronder staan 4 hulpmiddelen. Probeer aan de hand hiervan eens om iedere dag een stukje geduldiger te worden.
1. Je bent in de wereld, maar niet van de wereld (1 Johannes 2:15)
2. Pauzeer even voor je reageert, denk terug aan Spreuken 15:1
3. Leef je in: bekijk de situatie eens vanuit een ander perspectief
4. Bid en vraag God om wijsheid en geduld ( Jakobus 1:5)
Probeer iedere dag een beetje geduldiger te zijn, zo laat jij bij de mensen om je heen iets positiefs achter. Misschien krijg je dan een keer de vraag hoe je dit toch doet en dat geeft dan weer een prachtige opening om iemand over Jezus te vertellen.