Wouter: Boosheid en Frustratie

Het is inmiddels al meer dan een jaar geleden dat ik me volledig bewust werd van wat er achter de zogenaamde C-pandemie werkelijk schuil gaat. 

Ik werk als Verpleegkundig Specialist bij een grote zorgorganisatie en ben in die functie de medisch behandelaar van drie afdelingen waar ouderen wonen met dementie (en met daarnaast vaak vele andere chronische ziekten). In de maanden maart en april 2020 zag ik al snel dat er dingen niet klopten. Het meest opvallende was wel, dat het zogenaamde killer virus niet of nauwelijks effect bleek te hebben op het zorg personeel en dat ook het merendeel van de hoogbejaarde verpleeghuisbewoners alleen wat milde griepachtige klachten kregen en snel weer herstelden. Ja, er gingen ook bewoners dood. Maar dat waren stuk voor stuk bewoners met een zeer hoge leeftijd en met ernstige co-morbiditeit zoals ernstig hartfalen, nierfalen, longziekte of zelfs een man met terminale kanker.

Ik kan me nog levendig een bewoonster herinneren van 100 jaar oud. Gevorderd dement en met een waslijst aan chronische aandoeningen. Die dame zat destijds in quarantaine op de speciaal gevormde cohort afdeling i.v.m. wat hoesten en een positieve PCR test. Toen ik via beeldbellen aan de zuster vroeg hoe het met deze dame ging, zei deze zuster “wacht, dat kan ze je zelf vertellen.” Hierop draaide ze de iPad naar het gezicht van de bewoonster. Die reageerde als volgt: “zo, dat is een knappe man!” Waarop ik de zuster hoorde zeggen: “Dat is de dokter.” Waarop de bewoonster reageerde: “Nou, ik wou dat ik ziek was!” Was dat nou de reactie van iemand die getroffen is door een super dodelijk virus?? Overigens leeft deze vrouw nog steeds en is ze nu 101 jaar oud. 

Toen ik na een zeer hectische tijd, zowel op het werk als privé, in mei 2020 met een burn-out thuis kwam te zitten, werd ik letterlijk stil gezet en kreeg zo de tijd om me te verdiepen in wat er in de zogenaamde alternatieve media over het C-virus werd gezegd. Het begin van wat ik maar zal noemen Het Grote Ontwaken. Mijn ogen werden geopend. Het C-virus bleek niet erger dan de griep, de maatregelen ertegen een wereldwijde ramp, de overheid en media regelrechte verspreiders van leugens, en dit alles gedirigeerd door een groep supermachtige psychopaten met een duivelse agenda.

Mijn eerste reactie was angst. Ik voorzag al in de zomer van 2020 dat er spoedig vaccinaties zouden komen en dat de druk zou worden opgevoerd om die te laten injecteren, vooral in de Zorg, met name in mijn werkveld.Maar deze periode van angst duurde niet zo erg lang. Wel lang genoeg.

Door mijn stress en angst begon ik steeds meer te bidden en in de Bijbel te lezen. En ook te zoeken op het internet naar voorgangers/christenen die net als ik zagen wat er werkelijk aan de hand is in de wereld. Zo ontdekte ik mensen als JD Farag, Brandon Holthaus, Jaap Dieleman (en later ook Kenneth Johannes). En zo kreeg ik voor het eerst in mijn leven een echte levende relatie met God.

De Bijbel begon echt tot me te spreken. Het bidden werd van “een vast ritueel” voor het slapen gaan, een dagelijks spreken/wandelen met God, van opstaan tot naar bed gaan, de hele dag door. Mijn angst is hierdoor verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een innerlijke vrede die ik nooit eerder heb gehad.

Ik ben gaan zien dat wat we nu meemaken, allemaal voorzegt is in Gods Woord. We leven in de Laatste Dagen voor de Grote Verdrukking. We maken nu letterlijk mee, waarover de profeten en apostelen en Jezus zelf hebben gesproken! Een boodschap die ik vol enthousiasme ben gaan delen met mijn vier oudere zussen en zwagers, die allemaal al hun hele leven trouwe kerkgangers en christenen zijn.

Een boodschap die geen van hen, tot op de dag van vandaag, wil horen.Erover in gesprek gaan lukt niet. Dan wordt er direct met spanning en afkeuring gereageerd. Ik heb lange mails aan hen geschreven, waarin ik mijn hart heb uitgestort. Mijn laatste mail, met tranen in mijn ogen. Op mijn eerste mails kreeg ik nog enige reactie, afwijzend en met opmerkingen als: Ik ben het daar gewoon niet mee eens, je kunt hier beter over ophouden. Op mijn latere mails inclusief die laatste, heb ik geen enkele reactie meer gehad.

Het doet pijn en verdriet om genegeerd te worden, vooral als het gaat om je eigen zussen, waar je mee bent opgegroeid, die je al je hele leven kent. Dit verdriet ervaar ik nu al ruim een jaar. Wekelijks, soms dagelijks, heb ik momenten dat ik aan mijn zussen denk, met pijn in mijn hart omdat ze niet naar me willen luisteren en omdat ze zich zo blind laten misleiden door de overheid, de media en de kerk.

En dan kom ik bij de reden waarom ik dit stukje ben gaan schrijven. Want behalve verdriet, voel ik ook vaak frustratie en zelfs boosheid. Boosheid en frustratie omdat ze mij niet de kans willen geven om met hen te praten. Boosheid en frustratie omdat ze mijn mails, waar ik zoveel tijd en energie in heb gestoken en die ik vanuit liefde heb geschreven, gewoon negeren. Boosheid en frustratie omdat ze zo blind zijn, terwijl ze nota bene hun hele leven al naar de kerk gaan en met de Bijbel leven. Die boosheid kan soms zo groot worden, dat ik moeite heb om nog voor hen te blijven bidden. 

Toen ik daar vandaag over nadacht en erover in gebed ging, deze worsteling voorlegde aan God, moest ik zomaar ineens denken aan de gelijkenis van de verloren zoon. Ik zag mijzelf ineens als die oudste zoon, die boosheid/wrok voelde naar zijn broer toen die bij zijn terugkomst zo in de watten werd gelegd door zijn vader. Ik besefte ineens dat de boosheid die ik voelde naar mijn zussen uitging van een hele verkeerde onbewuste gedachte. De gedachte dat zij ‘maar lekker zonder zorgen doorleven alsof er niks aan de hand is, net als de rest van de wereld’, terwijl ik strijd en verdriet ervaar. En toen drong ook het besef door, dat de verloren zoon op het laatst allesbehalve een vrij en onbezorgd leventje had gehad.

 Lukas 15:16 En hij verlangde ernaar zijn buik te vullen met de schillen, die de varkens aten, maar niemand gaf hem die.

 En vers 18-19 Ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegenover u. En ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden.

Ik besefte ineens hoe gezegend ik ben, omdat ik in de waarheid mag leven en ik daarbij zo’n heerlijke vrede mag voelen dankzij de liefdevolle bescherming van mijn Hemelse Vader en in de verwachting van de spoedige Opname door onze Heere Jezus Christus. En hoe triest het juist is voor mijn zussen en zwagers (en natuurlijk voor alle mensen die in de huidige misleiding leven) dat ze die vrede en die verwachting niet op deze manier kunnen ervaren. En hoe pijnlijk het voor ze zal zijn, als ze uiteindelijk wel wakker worden. 

Met dit besef, voelde ik mijn boosheid als sneeuw voor de zon wegsmelten en voelde ik alleen nog medelijden. Medelijden met mijn zussen en zwagers die nog in de leugen leven. Medelijden met de collega’s op mijn werk, waaronder ook zovelen die niet eens in Jezus geloven.Medelijden… Geen boosheid meer.

Ik heb mij voorgenomen om nog wat vaker te gaan bidden voor mijn zussen en zwagers.

En mocht er daarbij weer boosheid of frustratie opkomen, dan zal ik denken aan de gelijkenis van de verloren zoon en hopen en bidden dat ook het laatste vers van die gelijkenis spoedig van toepassing mag zijn.

Lukas 15:32 Wij zouden dan vrolijk en blij moeten zijn, want deze broer (zussen) van jou was (waren) dood en is (zijn) weer levend geworden. En hij was (zij waren) verloren en is (zijn) gevonden.

NB:

Met dat laatste stukje druk ik puur mijn gevoel van gemis uit. Mijn zussen en zwagers zijn naar mijn weten oprechte christenen en dus ook kinderen van God. Dat zij misleid zijn, wil niet zeggen dat ze ook verloren zijn. Waarom de Heere hen nog niet wakker heeft geschud, weet ik niet. Dat hoef ik ook niet te weten. Zolang ik maar in de liefde blijf.

Wouter (28 augustus 2021)